Τραγουδάμε...
3 του Σεπτέμβρη (Φίλοι κι αδέλφια)
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης
Φίλοι κι αδέλφια, μανάδες, γέροι και παιδιά
στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε
ποιοι περπατούν στα σκοτεινά και σεργιανούνε στα στενά
φίλοι κι αδέλφια, μανάδες, γέροι και παιδιά.
Γράφουν σημάδια, μηνύματα στο βασιλιά
σα δε φωνάξεις έβγα να το γράψεις
να μην σ' ακούσουν τα σκυλιά βγάλε φωνή χωρίς μιλιά
σημάδια και μηνύματα στο βασιλιά.
Ήταν στρατιώτες, καπεταναίοι και λαϊκοί,
όρκο σταυρώσαν πάνω στο σπαθί τους
η λευτεριά να μην χαθεί, όρκο σταυρώσαν στο σπαθί
καπεταναίοι, στρατιώτες, λαϊκοί.
Κι όπου φοβάται φωνή ν' ακούει απ' το λαό
σ' έρημο τόπο ζει και βασιλεύει,
κάστρο φυλάει ερημικό, έχει το φόβο φυλαχτό
όπου φωνή φοβάται ν' ακούει απ' το λαό.
………………………………………………………………..
Γη παιδεμένη με σίδερο και με φωτιά,
για κοίτα ποιον σου φέρανε καημένη
να σ' αφεντεύει από ψηλά, τα κρίματά σου είναι πολλά,
γη που το σίδερο παιδέψαν κι η φωτιά.
Καίει το φυτίλι, ξεθηκαρώνουν τα σπαθιά,
κάνουν βουλή συντακτική και γράφουν
το θέλημά τους στα χαρτιά κι η κοσμοθάλασσα πλατιά,
κάνουν βουλή, ξεθηκαρώνουν τα σπαθιά.
Τρεις του Σεπτέμβρη μανάδες, γέροι και παιδιά
στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε
τι φέρνουνε στον βασιλιά, βαθιά γραμμένο στα χαρτιά
τρεις του Σεπτέμβρη μανάδες, γέροι και παιδιά
Φίλοι κι αδέλφια, μανάδες, γέροι και παιδιά
στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε
ποιοι περπατούν στα σκοτεινά και σεργιανούνε στα στενά,
τρεις του Σεπτέμβρη μάνες, γέροι και παιδιά.
Ήρθε ο καιρός
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Δημητράτος
Εσείς που βάλατε την έγνοια προσκεφάλι
κι είχατε στρώμα της ζωής την ερημιά
Εσείς που χρόνια δεν σηκώσατε κεφάλι
και καλοσύνη δεν σας άγγιξε καμιά
Ήρθε ο καιρός, ήρθε ο καιρός
πάνω στου κόσμου την πληγή
ήρθε ο καιρός, ήρθε ο καιρός
να ξαναχτίσετε την γη.
Εσείς αδέρφια που ποτέ δεν βγάλατε άχνα
κι ούτε ξημέρωσε στην πόρτα σας γιορτή
εσείς που η πίκρα σας πλημμύρισε τα σπλάχνα
κι όλοι σάς βλέπανε σαν άγραφο χαρτί.
Ήρθε ο καιρός, ήρθε ο καιρός
πάνω στου κόσμου την πληγή
ήρθε ο καιρός, ήρθε ο καιρός
να ξαναχτίσετε την γη.
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Δημητράτος
Εσείς που βάλατε την έγνοια προσκεφάλι
κι είχατε στρώμα της ζωής την ερημιά
Εσείς που χρόνια δεν σηκώσατε κεφάλι
και καλοσύνη δεν σας άγγιξε καμιά
Ήρθε ο καιρός, ήρθε ο καιρός
πάνω στου κόσμου την πληγή
ήρθε ο καιρός, ήρθε ο καιρός
να ξαναχτίσετε την γη.
Εσείς αδέρφια που ποτέ δεν βγάλατε άχνα
κι ούτε ξημέρωσε στην πόρτα σας γιορτή
εσείς που η πίκρα σας πλημμύρισε τα σπλάχνα
κι όλοι σάς βλέπανε σαν άγραφο χαρτί.
Ήρθε ο καιρός, ήρθε ο καιρός
πάνω στου κόσμου την πληγή
ήρθε ο καιρός, ήρθε ο καιρός
να ξαναχτίσετε την γη.
Κι ήθελε ακόμη
Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,
έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους.
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία
καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,
έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους.
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία
καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Όλα τα έθνη, Ύμνος Πατριωτικός
Ποίηση: Ρήγας Φεραίος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Τραγούδι: Χρήστος Σίκκης & χορωδία Φίλοι Μοντέρνας Μουσικής
Όλα τα έθνη πολεμούν
και στους Τυράννους τους ορμούν,
εκδίκησιν γυρεύουν
και τους εξολοθρεύουν˙
και τρέχουν για την δόξαν
με χαρά στη φωτιά!
Έτζι κ' εμείς, ω αδελφοί,
να σηκωθούμεν με ορμή,
εκδίκησιν ζητούντες,
Τυράννους απολούντες,
για την Ελευθερίαν,
με χαρά, μπρε παιδιά!
Ως πότ' ημείς υπομονή,
και να μη βγάνωμεν φωνή;
Σα να 'μαστε δεμένοι,
ζούμε τυραννισμένοι,
και καταφρονημένοι,
στη φωτιά, μπρε παιδιά!
Όλα τα έθνη το θωρούν,
και πάλ' ευθύς το απορούν,
πώς τέτοια παλληκάρια,
που 'ναι σαν τα λιοντάρια,
να ζουν στην τυραννίαν˙
στη φωτιά, μπρε παιδιά!
Λοιπόν, τινάξετε για μια,
την τυραννίαν και σκλαβιά!
Παράδειγμά μας είναι
των προπατόρων μνήμαι,
καθώς εκείνοι ζούσαν.
Στη φωτιά, μπρε παιδιά!
Τα παλληκάρια τα καλά
ποτέ δεν στέκουν σφαλιστά.
Αλλά με την ανδρείαν
τινάζουν Τυραννίαν,
και ζουν μ' Ελευθερίαν
στο δουνιά, μπρε παιδιά!
Αυτούς που βλέπετ' αντικρύ,
είναι Κονιάρηδες χοντροί.
Κι εσείς, μπρε παλληκάρια,
είστε σαν τα λιοντάρια.
Κτυπάτε τους Τυράννους
με χαρά στη φωτιά!
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Τραγούδι: Χρήστος Σίκκης & χορωδία Φίλοι Μοντέρνας Μουσικής
Όλα τα έθνη πολεμούν
και στους Τυράννους τους ορμούν,
εκδίκησιν γυρεύουν
και τους εξολοθρεύουν˙
και τρέχουν για την δόξαν
με χαρά στη φωτιά!
Έτζι κ' εμείς, ω αδελφοί,
να σηκωθούμεν με ορμή,
εκδίκησιν ζητούντες,
Τυράννους απολούντες,
για την Ελευθερίαν,
με χαρά, μπρε παιδιά!
Ως πότ' ημείς υπομονή,
και να μη βγάνωμεν φωνή;
Σα να 'μαστε δεμένοι,
ζούμε τυραννισμένοι,
και καταφρονημένοι,
στη φωτιά, μπρε παιδιά!
Όλα τα έθνη το θωρούν,
και πάλ' ευθύς το απορούν,
πώς τέτοια παλληκάρια,
που 'ναι σαν τα λιοντάρια,
να ζουν στην τυραννίαν˙
στη φωτιά, μπρε παιδιά!
Λοιπόν, τινάξετε για μια,
την τυραννίαν και σκλαβιά!
Παράδειγμά μας είναι
των προπατόρων μνήμαι,
καθώς εκείνοι ζούσαν.
Στη φωτιά, μπρε παιδιά!
Τα παλληκάρια τα καλά
ποτέ δεν στέκουν σφαλιστά.
Αλλά με την ανδρείαν
τινάζουν Τυραννίαν,
και ζουν μ' Ελευθερίαν
στο δουνιά, μπρε παιδιά!
Αυτούς που βλέπετ' αντικρύ,
είναι Κονιάρηδες χοντροί.
Κι εσείς, μπρε παλληκάρια,
είστε σαν τα λιοντάρια.
Κτυπάτε τους Τυράννους
με χαρά στη φωτιά!
Ο ταμένος - Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις
Γ.Ρίτσος
Ο ταμένος
Εδώ σωπαίνουν τα πουλιά σωπαίνουν κι οι καμπάνες
σωπαίνει κι ο πικρός Ρωμιός μαζί με τους νεκρούς του
Και άπα στην πέτρα τής σιωπής τα νύχια του ακονίζει
μονάχος κι αβοήθητος της λευτεριάς ταμένος
Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις
Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκκαλο με το λουρί στο σβέρκο
Να τη πετιέται αποξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου.
Από τη συλλογή Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας (1973)
Εδώ σωπαίνουν τα πουλιά σωπαίνουν κι οι καμπάνες
σωπαίνει κι ο πικρός Ρωμιός μαζί με τους νεκρούς του
Και άπα στην πέτρα τής σιωπής τα νύχια του ακονίζει
μονάχος κι αβοήθητος της λευτεριάς ταμένος
Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις
Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκκαλο με το λουρί στο σβέρκο
Να τη πετιέται αποξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου.
Από τη συλλογή Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας (1973)
