schoolαρχείο
  • Αρχικη
  • Φυλλα εργασιας - Παρουσιασεις
    • Γλώσσα >
      • Γ Δημοτικού
      • Λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας
      • Διαδραστικό βιβλίο
      • Με λογισμό και μ' όνειρο
      • Γραμματική >
        • Ρήματα
        • Ουσιαστικά
        • Επίθετα
        • Επιρρήματα
        • Άλλα μέρη του λόγου
        • Τονισμός
      • Γραπτή έκφραση
      • Συντακτικό
      • Στρατηγικές Ανάγνωσης
      • Ανθολόγιο ποίησης
      • Δημοτικό Τραγούδι
      • Βιβλιοπαρουσιάσεις
      • Κριτήρια αξιολόγησης
      • Επαναληπτικές ασκήσεις
      • Χρήσιμοι Σύνδεσμοι
    • Μαθηματικά >
      • Μαθηματικά Στ' >
        • Οι φυσικοί αριθμοί
        • Οι δεκαδικοί αριθμοί
        • Σύγκριση - διάταξη φυσικών & δεκαδικών αριθμών
        • Η διαίρεση
        • Ιδιότητες των πράξεων-παρατηρήσεις
        • Αριθμητικές παραστάσεις
        • Μαθηματικά ΣΤ' - Ασκήσεις Εμπέδωσης Κεφ. 1-8
        • Λύση προβλημάτων τεσσάρων πράξεων
        • Διαιρέτες ενός αριθμού - Μέγιστος Κοινός Διαι
        • Κριτήρια διαιρετότητας
        • Δυνάμεις
        • Κλάσματα ομώνυμα και ετερώνυμα
        • Ισοδύναμα κλάσματα
        • Πρόσθεση - αφαίρεση κλασμάτων
        • Πολλαπλασιασμός - διαίρεση κλασμάτων
        • Λόγοι - Αναλογίες
        • Ποσοστά
        • Επαναληπτικές ασκήσεις Κεφ. 1
        • Σταυρόλεξα
      • Μαθηματικά Ε' >
        • ΚΛΑΣΜΑΤΑ >
          • ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΚΛΑΣΜΑΤΟΣ ΣΕ ΔΕΚΑΔΙΚΟ
        • Γεωμετρία
      • Μαθηματικά παιχνίδια
    • Γεωγραφία >
      • Η Γη ως ουράνιο σώμα
      • Ωκεανοί και θάλασσες
      • Η ατμόσφαιρα της Γης
      • Κλιματικές ζώνες - ζώνες βλάστησης
      • Γεωμορφολογικά στοιχεία
      • Ευρώπη
      • Κριτήρια αξιολόγησης Γεωγραφίας
    • Ιστορία >
      • Γενικά >
        • Γ Δημοτικού
        • Ε' Δημοτικού
        • Στ' Δημοτικού >
          • Σχεδιαγράμματα των κεφαλαίων
          • Κριτήρια Αξιολόγησης Ιστορίας
        • Ρήγας Φεραίος >
          • Η ζωή και το έργο του
          • Τα Επαναστατικά
          • Παρουσιάσεις
    • Φυσικές Επιστήμες >
      • E' δημοτικού >
        • Ο ήχος
      • ΠΡΟΣΟΜΟΙΩΣΕΙΣ
      • Ενέργεια
      • Τα φυτά
      • Τα ζώα
      • Το αναπνευστικό σύστημα
      • Κυκλοφορικό σύστημα
      • Οξέα - Βάσεις - 'Αλατα
      • Κριτήρια αξιολόγησης Φυσικής
    • Μελέτη Περιβάλλοντος
    • Εικαστικές αναζητήσεις
    • Υμηττός: το βουνό μου
    • Από την επίσκεψή μας στο ΚΠΕ Ακράτας
  • Οι εργασιες μας
  • Τάξη ενάντια στη βία, τον σχολικό εκφοβισμό και &tau
  • Τα νέα της τάξης μας
  • Το ημερολόγιο της τάξης μας
  • Έχουν ενδιαφέρον...
  • Από τις σχολικές γιορτές
  • Συνδεόμαστε με άλλα σχολεία
  • Το Blog μας
  • Blog
  • ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ

Γιάννης Ρίτσος

Picture

Χρήσιμοι σύνδεσμοι:
http://ritsos.ekebi.gr/



Picture

Picture

Picture

Ο Γιάννης Ρίτσος απαγγέλλει





Τρία Λιανοτράγουδα

α. Κουβέντα μ' ένα λουλούδι


- Κυκλάμινο, κυκλάμινο, στου βράχου τη σκισμάδα,

πού βρήκες χρώματα κι ανθείς, πού μίσχο και σαλεύεις;

- Μέσα στο βράχο σύναξα το γαίμα στάλα στάλα,

μαντίλι ρόδινο έπλεξα κι ήλιο μαζεύω τώρα.

β. Το κυκλάμινο

Μικρό πουλί τριανταφυλλί, δεμένο με κλωστίτσα,

με τα σγουρά φτεράκια του στον ήλιο πεταρίζει.

Κι αν το τηράξεις μια φορά θα σου χαμογελάσει

κι αν το τηράξει δυο και τρεις θ' αρχίσεις το τραγούδι.

γ. Πράσινη μέρα

Πράσινη μέρα λιόβολη, καλή πλαγιά σπαρμένη

κουδούνια και βελάσματα, μυρτιές και παπαρούνες.

Η κόρη πλέκει τα προικιά κι ο νιος πλέκει καλάθια

και τα τραγιά γιαλό γιαλό βοσκάνε τ' άσπρο αλάτι.


Λιανατράγουδα λέγονται τα δημοτικά τραγούδια της αγάπης, τα δίστιχα ή στιχάκια. όπως τα λέει ο λαός. Και είναι αληθινά πολύ εκφραστικά και πολύ όμορφα με την απλότητα, τη συντομία και τη χάρη στην έκφρασή τους και το πηγαίο τους αίσθημα.


Ειρήνη


Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη

Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη

Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα

είναι η ειρήνη. Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο

μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια

μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα

και οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του

είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού

που παγώνει το νερό στο παράθυρο,

είναι η ειρήνη.

 
Όταν οι ουλές απ’ τις λαβωματιές

κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου

 και μες στους λάκκους που ‘ καψε η πυρκαγιά

 δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα

 κι οι νεκροί μπορούν να γείρουν στον πλευρό τους

 και να κοιμηθούν δίχως παράπονο

 ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,

 είναι η ειρήνη.



 Ειρήνη είναι η μυρουδιά του φαγητού το βράδυ,

τότε που το σταμάτημα του αυτοκινήτου στο δρόμο

 δεν είναι φόβος,

τότε που το χτύπημα στην πόρτα

 σημαίνει φίλος,

 και το άνοιγμα του παραθύρου κάθε ώρα

 σημαίνει ουρανός,

 γιορτάζοντας τα μάτια μας

 με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,

είναι ειρήνη.

 
Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα

κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει,

 τότε που τα στάχυα γέρνουν το ‘να στ’ άλλο λέγοντας:

το φως, το φως

 και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως,

είναι η ειρήνη.


 Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,

 τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη
νύχτα,

τότε που τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ’ το σύγνεφο

όπως βγαίνει απ’ το κουρείο της συνοικίας

 φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο,

 είναι η ειρήνη.


 Τότε που η μέρα που πέρασε,


δεν είναι μια μέρα που χάθηκε,

 μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο
βράδυ

κι είναι μια κερδισμένη μέρα κι ένας δίκαιος ύπνος,

 που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει βιαστικά τα κορδόνια του

 να κυνηγήσει τη λύπη απ’ τις γωνιές του χρόνου,

 είναι η ειρήνη.


 Ειρήνη είναι οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του
καλοκαιριού

 είναι τ’ αλφαβητάρι της καλοσύνης στα γόνατα της αυγής.

 Όταν λες: αδελφές μου, – όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε.

 όταν χτίζουμε και τραγουδάμε,

 είναι η ειρήνη.

 
Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων

είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου

είναι το χαμόγελο της μάνας

Τίποτ’ άλλο δεν είναι η ειρήνη.

 Και τ’ αλέτρια που χαράζουν βαθιές αυλακιές σ’ όλη τη γη,

 ένα όνομα μονάχα γράφουν:

 Ειρήνη.

 Τίποτ’ άλλο. Ειρήνη.

 
Πάνω στις ράγες των στίχων μου

 το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον

 φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα,

είναι η ειρήνη.

 
Αδέρφια,

 μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος

 με όλα τα όνειρά μας

 Δώστε τα χέρια αδέρφια μου,

 αυτό ‘ναι η ειρήνη.


Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι
"Πειρασμός"

Έστησ' ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη,

κι η φύσις ήβρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα,

και μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους

ανάκουστος κελαηδισμός και λιποθυμισμένος.

Νερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,

χύνονται μες στην άβυσσο τη μοσχοβολισμένη

κι παίρνουμε το μόσχο της, κι αφήνουν τη δροσιά τους,

κι ούλα στον ήλιο δείχνονται τα πλούτια της πηγής τους,

τρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί, και κάνουν σαν αηδόνια.

Έξ' αναβρύζει κι η ζωή, σ' γη, σ' ουρανό, σε κύμα

Αλλά στης λίμνης το νερό, π' ακίνητό, ναι κι άσπρο,

ακινητ' όπου κι αν ιδείς και κάτασπρ' ως τον πάτο,

με μικρόν ίσκιον άγκυρον έπαιξ' η πεταλούδα

πού 'χε ευωδιάσει τς ύπνους της μέσα στον άγριο κρίνο

Αλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τί 'δες

Νύχτα γιομάτη θάματα, νύχτα σπαρμένη μάγια.

Χωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να Πνένε,

ούδ' όσο κάν' η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,

γύρου σε κάτι ατάραχο π' ασπρίζει μες στη λίμνη,

μονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι,

κι όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του.

-------------------------------------------------------------------------------

Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι
 Το χάραμα επήρα

Το χάραμα επήρα του ήλιου το δρόμο,
κρεμώντας τη λύρα τη δίκαιη στον ώμο
κι απ' όπου χαράζει έως όπου βυθά,
τα μάτια μου δεν είδαν
τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι.

Παράμερα στέκει ο άντρας και κλαίει
αργά το τουφέκι σηκώνει και λέει:
"Σε τούτο το χέρι τι κάνεις εσύ;
Ο εχθρός μου το ξέρει πως μου είσαι βαρύ".

Της μάνας ω λαύρα! Τα τέκνα τριγύρου
φθαρμένα και μαύρα, σαν ίσκιους ονείρου.
Λαλεί το πουλάκι στου πόνου τη γη
και βρίσκει σπειράκι και μάνα φθονεί.

Γρικούν να ταράζει του εχθρού τον αέρα
μιαν άλλη, που μοιάζει τ' αντίλαλου πέρα
και ξάφνου πετιέται με τρόμου λαλιά
πολύ ώρα γρικιέται κι ο κόσμος βροντά.

Αμέριμνον όντας τ' αράπη το στόμα
σφυρίζει, περνώντας στου Μάρκου το χώμα.
Διαβαίνει κι' αγάλι ξαπλώνετ' εκεί,
που εβγήκ' η μεγάλη του Μπάιρον ψυχή.

Προβαίνει και κράζει
τα έθνη σκιασμένα.

Και ω πείνα και φρίκη!
Δεν σκούζει σκυλί!

Και η μέρα προβαίνει,
τα νέφια συντρίβει.
Να, η νύχτα που βγαίνει
κι αστέρι δεν κρύβει.



Διονύσιος Σολωμός

Picture

Χρήσιμοι σύνδεσμοι:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%8D%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BC%CF%8C%CF%82



Οδυσσέας Ελύτης

Picture



Άσμα ηρωικό και πένθιμο για το χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας.
(Απόσπασμα)

ΙΔ΄

Τώρα χτυπάει πιο γρήγορα τ' όνειρο μες στο αίμα

Του κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει:

Ελευθερία,

Έλληνες, μες στα σκοτεινά δείχνουν το δρόμο:

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Για σένα θα δακρύσει από χαρά ο ήλιος

Στεριές ιριδοχτυπημένες πέφτουν στα νερά

Καράβια μ' ανοιχτά πανιά πλέουν μες στους λειμώνες

…………………………

Του κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει!

Με βήμα πρωινό στη χλόη που μεγαλώνει

Ολοένα εκείνος ανεβαίνει

Τώρα, λάμπουνε γύρω του οι πόθοι που ήταν μια φορά

Χαμένοι μες στης αμαρτίας τη μοναξιά

Γειτόνοι της καρδιάς του οι πόθοι φλέγονται

Πουλιά τον χαιρετούν, του φαίνονται αδερφάκια του

Άνθρωποι τον φωνάζουν, του φαίνονται συντρόφοι του

"Πουλιά καλά πουλιά μου, εδώ τελειώνει ο θάνατος!"

"Σύντροφοι σύντροφοι καλοί μου, εδώ η ζωή αρχίζει!"

Αγιάζι ουράνιας ομορφιάς γυαλίζει στα μαλλιά του

Μακριά χτυπούν καμπάνες από κρύσταλλο

Αύριο, αύριο, αύριο: το Πάσχα του Θεού!


Άξιον Εστί

ΤΑ ΠΑΘΗ


    Β'

  Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική·
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Όμηρου.

 Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Όμηρου.
Εκεί σπάροι και πέρκες

        ανεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια

        όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες

        με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων
όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη.

        Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα μαύρα ρίγη.
Εκεί ρόδια, κυδώνια

        θεοί μελαχρινοί, θείοι κι εξάδελφοι
το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια·

        και πνοές από τη ρεματιά ευωδιάζοντας
λυγαριά και σχίνο

        σπάρτο και πιπερόριζα
με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων

        ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα πρώτα Δόξα Σοι.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα πρώτα Δόξα Σοι!

        Εκεί δάφνες και βάγια
θυμιατό και λιβάνισμα

        τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια.
Στο χώμα το στρωμένο με τ' αμπελομάντιλα

        κνίσες, τσουγκρίσματα
και Χριστός Ανέστη

        με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων.
Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου.

        Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του Ύμνου!

ΤΑ ΠΑΘΗ ΙΔ’

Ναοί στο σχήμα του ουρανού
και κορίτσια ωραία
με το σταφύλι στα δόντια που μας πρέπατε!
Πουλιά το βάρος της καρδιάς μας ψηλά μηδενίζοντας
και πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε!
Φύγανε φύγανε
ο Ιούλιος με το φωτεινό πουκάμισο
και ο Αύγουστος ο πέτρινος με τα μικρά του ανώμαλα σκαλιά.
Φύγανε φύγανε
και βαθιά κάτω απ'το χώμα συννέφιασε ανεβάζοντας
χαλίκι μαύρο
και βροντές, η οργή των νεκρών
και αργά στον άνεμο τρίζοντας
εγυρίσανε πάλι με το στήθος μπροστά
φοβερά των βράχων τ'αγάλματα!


ΤΟ ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΝ

      ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το φως και η πρώτη
χαραγμένη στην πέτρα ευχή του ανθρώπου


        η αλκή μες στο ζώο που οδηγεί τον ήλιο
το φυτό που κελάηδησε και βγήκε η μέρα


        Η στεριά που βουτά και υψώνει αυχένα
ένα λίθινο άλογο που ιππεύει ο πόντος


        οι μικρές κυανές φωνές μυριάδες
η μεγάλη λευκή κεφαλή Ποσειδώνος


ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΟΡΕΣ ΑΝΕΜΟΙ που ιερουργούνε
που σηκώνουν το πέλαγος σαν Θεοτόκο


        που φυσούν και ανάβουνε τα πορτοκάλια
που σφυρίζουν στα όρη κι έρχονται


        Οι αγένειοι δόκιμοι της τρικυμίας
οι δρομείς που διάνυσαν τα ουράνια μίλια


        οι Ερμήδες με το μυτερό σκιάδι
και του μαύρου καπνού το κηρύκειο


       Ο Μαΐστρος, ο Λεβάντες, ο Γαρμπής
ο Πουνέντες, ο Γραίγος, ο Σιρόκος
        η Τραμουντάνα, η Όστρια


ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το ξύλινο τραπέζι
το κρασί το ξανθό με την κηλίδα του ήλιου


        του νερού τα παιχνίδια στο ταβάνι
στη γωνιά το φυλλόδεντρο που εφημερεύει


Οι λιθιές και τα κύματα χέρι με χέρι
μια πατούσα που σύναξε σοφία στην άμμο


        ένας τζίτζικας που έπεισε χιλιάδες άλλους
η συνείδηση πάμφωτη σαν καλοκαίρι


ΤΑ ΝΗΣΙΑ με το μίνιο και με το φούμο
τα νησιά με το σπόνδυλο κάποιανου Δία


        τα νησιά με τους έρημους ταρσανάδες
τα νησιά με τα πόσιμα γαλάζια ηφαίστεια


        Στο μελτέμι τα ορτσάροντας με κόντρα-φλόκο
Στον γαρμπή τ' αρμενίζοντας πόντζα - λαμπάντα


        έως όλο το μάκρος τους τ' αφρισμένα
με λιτρίδια μαβιά και με ηλιοτρόπια


        Η Σίφνος, η Αμοργός, η Αλόννησος
η Θάσος, η Ιθάκη, η Σαντορίνη
        η Κως, η Ίος, η Σίκινος


ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ στο πέτρινο πεζούλι
αντικρύ του πελάγους η Μυρτώ να στέκει


        σαν ωραίο οκτώ ή σαν κανάτι
με την ψάθα του ήλιου στο ένα χέρι


Το πορώδες και άσπρο μεσημέρι
ένα πούπουλο ύπνου που ανεβαίνει


        το σβησμένο χρυσάφι μες στους πυλώνες
και το κόκκινο άλογο που δραπετεύει


ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ εορτάζοντας τη μνήμη
των αγίων Κηρύκου και Ιουλίτης


        ένα θαύμα να καίει στους ουρανούς τ' αλώνια
ιερείς και πουλιά να τραγουδούν το χαίρε:


       ΧΑΙΡΕ η Καιομένη και χαίρε η Χλωρή
Χαίρε η Αμεταμέλητη με το πρωραίο σπαθί


        Χαίρε η που πατείς και τα σημάδια σβήνονται
Χαίρε η που ξυπνάς και τα θαύματα γίνονται


        Χαίρε του Παραδείσου των βυθών η Αγρία
Χαίρε της ερημιάς των νησιών η Αγία


        Χαίρε η Ονειροτόκος χαίρε η Πελαγινή
Χαίρε η Αγκυροφόρος και η Πενταστέρινη


        Χαίρε με τα λυτά μαλλιά η χρυσίζοντας τον άνεμο
Χαίρε με την ωραία λαλιά η δαμάζοντας τον δαίμονα


        Χαίρε που καταρτίζεις τα Μηναία των Κήπων
Χαίρε που αρμόζεις τη ζώνη του Οφιούχου


        Χαίρε η ακριβοσπάθιστη και σεμνή
Χαίρε η προφητικιά και δαιδαλική



Σαντορίνη

Σκύψε αν θες στη θάλασσα τη σκοτεινή ξεχνώντας

τον ήχο μιας φλογέρας πάνω σε πόδια γυμνά

που πάτησαν τον ύπνο σου στην άλλη ζωή τη βυθισμένη.


Γράψε αν μπορείς στο τελευταίο σου όστρακο

τη μέρα τ΄ όνομα τον τόπο

και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει.


Βρεθήκαμε γυμνοί πάνω στην αλαφρόπετρα

κοιτάζοντας τ’ αναδυόμενα νησιά

κοιτάζοντας τα κόκκινα νησιά να βυθίζουν

στον ύπνο τους, στον ύπνο μας.

Εδώ βρεθήκαμε γυμνοί κρατώντας

 τη ζυγαριά που βάραινε κατά το μέρος

της αδικίας.


Φτέρνα της δύναμης θέληση ανίσκιωτη λογαριασμένη αγάπη

στον ήλιο του μεσημεριού σχέδια που ωριμάζουν,

δρόμος της μοίρας με το χτύπημα της νέας παλάμης

στην ωμοπλάτη.

στον τόπο που σκορπίστηκε που δεν αντέχει

στον τόπο που ήτανε κάποτε δικός μας

βουλιάζουν τα νησιά σκουριά και στάχτη.

 
Βωμοί γκρεμισμένοι

κι οι φίλοι ξεχασμένοι

φύλλα της φοινικιάς στη λάσπη.


Άφησε τα χέρια σου αν μπορείς, να ταξιδέψουν

εδώ στην κόχη του καιρού με το καράβι

που άγγιξε τον ορίζοντα.

Όταν ο κάβος χτύπησε την πλάκα

όταν η λόγχη χτύπησε το θώρακα

όταν το μάτι γνώρισε τον ξένο

και στέγνωσε η αγάπη

μέσα σε τρύπιες ψυχές.

Όταν κοιτάζεις γύρω σου και βρίσκεις

κύκλο τα πόδια θερισμένα

κύκλο τα χέρια πεθαμένα

κύκλο τα μάτια σκοτεινά.

Όταν δε μένει πια ούτε να διαλέξεις

το θάνατο που γύρευες δικό σου,

ακούγοντας μια κραυγή

ακόμη και του λύκου την κραυγή,

το δίκιο σου.

Άφησε τα χέρια σου αν μπορείς να ταξιδέψουν

ξεκόλλησε απ’ τον άπιστο καιρό

και βούλιαξε,

βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες.


Γιώργος Σεφέρης

Picture



Κωνσταντίνος Καβάφης

Picture

Picture

Η "Ιθάκη" σε απαγγελία Γ.Βαλτινού

Και ο Sean Connery απαγγέλλει "Ιθάκη"


Θερμοπύλες

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωήν των

ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες

Ποτέ από το χρέος μη κινούντες

δίκαιοι κι ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,

αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία.

Γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν

είναι πτωχοί, πάλιν εις μικρόν γενναίοι,

πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε.

Πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,

πλην χωρίς μίσος για τους ψευδόμενους.

 
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει

όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)

πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,

κι οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε.

-------------------------------------------------------------------------------

Ιθάκη

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.


Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.



Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.



Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
 
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.



Παλαμάς

Ηχήστε, οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,

δονήστε σύγκορμη τη χώρα, πέρα ως πέρα...

Βογκήστε, τύμπανα πολέμου...Οι φοβερές

σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!

 

Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα! Ένα βουνό

με δάφνες αν υψώσουμε ως το Πήλιο κι ως την Όσσα,

κι αν το πυργώσουμε ως τον έβδομο ουρανό,

ποιον κλει, τι κι αν το πει η δικιά μου γλώσσα;

Μα Εσύ, Λαέ, που τη φτωχή Σου τη μιλιά,

Ήρωας, την πήρε και την ύψωσε ως στ' αστέρια,

μεράσου τώρα τη θεϊκή φεγγοβολιά

της τέλειας Δόξας Του, ανασήκωσ' Τον στα χέρια

γιγάντιο φλάμπουρο, κι απάνω κι από μας

που Τον υμνούμε, με καρδιά αναμμένη,

πες μ' ένα μόνο ανασασμόν: "ο Παλαμάς!",

ν' αντιβογκήσει τ' όνομά Του η Οικουμένη!

 

Ηχήστε, οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,

δονήστε σύγκορμη τη χώρα, πέρα ως πέρα,...

βογκήστε, βούκινα πολέμου! Οι ιερές σημαίες,

ξεπηλωθείτε στον αέρα!

 

Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα! Ένας λαός,

σηκώνοντας τα μάτια του, τη βλέπει•

κι ακέραιος φλέγεται ώσμε τα' άδυτο ο Ναός,

κι από ψηλά νεφέλη Δόξας Τόνε σκέπει.

 

Τι πάνωθέ μας, όπου ο άρρητος παλμός

της αιωνιότητας αστράφτει, αυτή την ώρα

Ορφέας, Ηράκλειτος, Αισχύλος, Σολωμός

την άγια δέχονται ψυχή την τροπαιοφόρα,

που, αφού το Έργο της θεμέλιωσε βαθιά

στη γην αυτήν με μιαν ισόθεη Σκέψη,

τον τρισμακάριο τώρα πάει ψηλά τον Ίακχο

με του αθάνατους θεούς για να χορέψει.


Ηχήστε  οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,

δονήστε σύγκορμη τη χώρα, πέρα ως πέρα....

Βόγκα, Παιάνα! Οι σημαίες οι φοβερές,

στης Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε τον αέρα!




Άγγελος Σικελιανός

Picture

Πνευματικό εμβατήριο

Ὀμπρὸς βοηθᾶτε νὰ σηκώσουμε τὸν ἥλιο πάνω ἀπ᾿ τὴν Ἑλλάδα,
ὀμπρός, βοηθᾶτε νὰ σηκώσουμε τὸν ἥλιο πάνω ἀπὸ τὸν κόσμο.
Τὶ, Ἰδέτε· ἐκόλλησεν ἡ ρόδα του βαθειὰ στὴ λάσπη,
κι ἄ, ἰδέτε χώθηκε τ᾿ ἀξόνι του βαθειὰ μέσ᾿ τὸ αἷμα.
Ὀμπρός, παιδιά, καὶ δὲ βολεῖ μονάχος ν᾿ ἀνέβῃ ὁ ἥλιος,
σπρῶχτε μὲ γόνα καὶ μὲ στῆθος νὰ τὸν βγάλουμε ἀπ᾿ τὴ λάσπη,
σπρῶχτε μὲ στῆθος καὶ μὲ γόνα νὰ τὸν βγάλουμε ἀπ᾿ τὸ γαῖμα.
Δέστε, ἀκουμπᾶμε ἀπάνω τοῦ ὁμοαίματοι ἀδελφοί του.
Ὀμπρός, ἀδέλφια, καὶ μᾶς ἔζωσε μὲ τὴ φωτιά του,
ὀμπρός, ὀμπρὸς κι ἡ φλόγα του μᾶς τύλιξε ἀδελφοί μου.

Κώστας Βάρναλης



Οι μοιραίοι
Μες στην υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές,
(απάνου εστρίγγλιζε η λατέρνα)
όλη η παρέα πίναμε εψές,
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής,
ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!

 Όσο κι ο νους αν τυραννιέται
άσπρην ημέρα δε θυμιέται!
(Ηλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος του άσωτου ουρανού,
ω! της αυγής κροκάτη γάζα
γαρούφαλλα του δειλινού,
λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!)

Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος - ίδιο στοιχιό
του άλλου κοντόμερη η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό,
στο Παλαμίδι ο γυιός του Μάζη
κ' η κόρη του γιαβή στο Γκάζι.

-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
-Φταίει ο θεός που μας μισεί!
-Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
-Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
"ποιος φταίει; Ποιος φταίει;... κανένα στόμα
δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.

Έτσι, στην σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα!
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Θανάσης Κυριαζής

Picture

Τραγουδάς το χιόνι


Τραγουδάς το χιόνι από
το σπίτι μέσα στη ζεστή σου γειτονιά;


Να το τραγουδήσεις απ’
του αλήτη, αν μπορείς την ξέσκεπη γωνιά.


Να το τραγουδήσεις με
το χτίστη στ’ ανεμοδαρμένο του γιαπί με την εργατιά,


γεμάτη πίστη που τους
πάγους σπάει με το τσαπί.


Να το τραγουδήσεις
ζευγολάτης της κρουσταλλιασμένης γης σποριάς


στα ψηλά γιδόστρατα
αγωγιάτης, που στο χιόνι τα ’θαψε ο βοριάς.


Να το τραγουδήσεις στο
σοκάκι, σαν εμένανε, όπως, μια βραδιά,


χιόνι από το τρύπιο μου
σακάκι γέμιζε την άδεια μου καρδιά.

Νυχτερινό άσυλο


Ακούω πως στη Νέα Υόρκη
στη γωνιά του 26ου δρόμου και του
Μπρόντγουεη
ένας άνθρωπος στέκει κάθε βράδυ τους μήνες του χειμώνα και στους άστεγους ,που συνάζονται κει
πέρα,


άσυλο για τη νύχτα βρίσκει παρακαλώντας τους
διαβάτες.


Μ` αυτό, ο κόσμος δε θ`
αλλάξει


οι σχέσεις των ανθρώπων δε θα
καλυτερέψουν


η εποχή της εκμετάλλευσης δε θα
συντομευτεί.


Ωστόσο,μερικοί άνθρωποι έχουνε άσυλο για μια
νύχτα


δε θα τους δέρνει για μια νύχτα ο
άνεμος


το χιόνι που γι αυτούς προοριζόταν στο δρόμο θε να
πέσει.


Μην αφήσεις ακόμα το βιβλίο που διαβάζεις,
άνθρωπε.


Μερικοί άνθρωποι έχουνε άσυλο για μια
νύχτα


δε θα τους δέρνει για μια νύχτα ο
άνεμος


το χιόνι που γι αυτούς προοριζόταν στο δρόμο θε να
πέσει.


Αλλά μ`αυτό, ο κόσμος δε θ`
αλλάξει


οι σχέσεις των ανθρώπων δε θα
καλυτερέψουν


η εποχή της εκμετάλλευσης δε θα
συντομευτεί.

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Picture
Powered by Create your own unique website with customizable templates.